Het even niet weten.
Het overkomt mij nog wel eens.
Ook in deze, roerige periode, waarin ik momenteel zit.
Er is veel in beweging, in mij en om mij heen.
En dan kom ik nog wel eens situaties tegen waarin ik het even niet weet.
Dan weet ik soms niet wat te doen, wat te beslissen, te zeggen. Ik vind even geen verklaringen voor mijn gevoelens en mijn gedachten. Of voor de gevoelens en gedachten van anderen. Af en toe schiet ik dan in een lichte paniek. Raak ik wat verward. Mijn reactie is vaak dat in mijn hoofd ga zitten en verstil. Het onbewustzijn, het denken neemt dan even volledig bezit van mij.
Het hoofd doe dat graag, de regie nemen en er een heel verhaal van maken. Twijfel, angst, oordelen in allerlei vormen en maten worden door het ego aangehaald, om maar tot een soort van besluit te komen. Op zoek naar zekerheid en controle. Een verhaal, vaak gebaseerd op ervaringen uit het verleden. En daar zit dan ook vaak de hiaat. Als ik in mijn hoofd zit betekent dat, dat ik niet in het nu bent. In mijn hoofd zitten is vasthouden aan oude ervaringen waardoor ik niet meer goed kan zien wat er nu werkelijk gebeurt. De situatie kan voor mijn ogen veranderen en ik heb het dan niet eens door.
Waar ik op dat soort momenten dan aan vast houd is dat het eigenlijk oké is dat ik het niet weet. Ik mag me beseffen dat ik niet alles weet. En dat ik mag leren. En in dit proces van leren, fouten mag maken. Met deze helpende gedachten neem ik al een hoop niet-helpende gedachten en gevoelens weg. Ik hoef niet in de stress te schieten als ik het niet weet. Maar ook als ik wel in paniek raak, zeg ik tegen mezelf dat dit oké. Want deze reactie komt voort uit een lichaamseigen overlevingssysteem dat bedoeld is ons te beschermen. Een bepaalt deel van ons brein, het zoogdierbrein, is hierin trainbaar. En daar is het ook waarin we verandering in bewustzijn kunnen creëren.
Daar mogen we ons beseffen dat het “even niet meer weten” eigenlijk helemaal oké is.